Verzopen kiekens...

Beste lezers,

Zoals jullie wel weten hebben we gisteren de dag afgesloten met een Italiaanse avond. De pasta carbonara a la Krikke en de zorgvuldig uitgekozen wijntjes door Erwin hebben gesmaakt. 

De bedden, het uitzicht in onze luxueuze stuga was fantastisch, doch werden we deze nacht enkele malen gewekt. Neen beste lezers geen zaagmachines deze maal, maar de striemende regen was de boosdoener. Misschien is dit wel een geschenk voor onze besmeurde motoren.

Goed geslapen, douche, ontbijten, inpakken en wegwezen hier. Vandaag is het woensdag 1 juni, dag 13 al van ons avontuur.

We rijden nu enkel nog zuidwaarts, natuurlijk ga ik dit nog niet aan de grote klok hangen, ‘t is maar voor het humeur van de Jul op peil te houden hè.

Rond 9:30 u is het dan zover en starten we onze machines. Ik zoek eerst een benzine station, mijn achterband heeft dringend lucht nodig, 2,5 bar is echt te weinig voor mijn zwaar bepakte ezel.

Bandje voorzien van de nodige lucht en weg zijn we. Voor vandaag een dikke 200km op de planning, dus haast is er niet bij.

Het weer speelt een beetje met ons voeten, het ene moment voelen we de zon en denken we alles komt goed, het andere is het wolkendek dik grijs tot bijna zwart. Ik denk bij mezelf als nu de sluizen openen zijn we beter af met een kano dan met onze motoren. 

Na een goede 65km op de E45 houden we het voor bekeken en stoppen we aan een benzine station.  Niet lang staan we daar of er stopt een huisje op wielen met Belgische nummerplaat. Geloof het of niet Limburgers….ik moet het gaan geloven Limburger, wereldburger .

Ze vertellen vol lof over hun reis, ze gaan naar de noordkaap, pff ons al bekend zenne mijnheer de wereldburger. 

Genoeg getalmd, verder met de handel. Goed 120km verder stoppen we aan een Zweedse hamburgertent, we zwaaien de deur open, bekijken het interieur en beginnen meteen te zingen “Sunday, Monday happy days” enkel worden we niet begroet door The Fons maar een ingeweken Turk.

3 maal bacon menu en 1 cheese burger menu zijn de onze.

Nu verder naar onze eindbestemming, dachten we 😅 Strömsund  daar hebben we een huis geboekt. Brug over rechts af, 2 km verder links onverharde weg in. Op het einde zijn we er. Een man staat ons op te wachten, jogging broek aan die naar mijn gedacht in geen 5 jaar is gewassen, rubber laarzen er onder en zijn bovenstuk is nog vettiger dan zijn broek, kluizenaar pur sang.

Oei jullie zijn met 4, dit huis is te klein zegt hij, maar kom ik heb nog een ander. Met een jungle mes in zijn hand zich een weg kappend door de wildernis dat rond het huis staat, de moed zakt ons al in de schoenen. De kluizenaar opent de deur en laat vol lof het op in te storten huisje zien….. ik denk het mijne ervan. Overleg in de groep is een noodzaak…dit is snel gebeurd, we zien de brave man met de lakens en handdoeken aankomen, ja mijne beste, grijs, grauw en bestaande uit alle kleuren van de regenboog, dus “Sorry sir this cabin is too small”…..en welle weg.

In het eerst volgend café, uitgebaat door enkele zuiderse inwijkelingen houden we halt voor overleg.

We hebben beslist, we rijden richting de Noorse grens, Gäddele is de nieuwe eindbestemming, 130km ver, we zullen daar wel iets vinden om te pitten.

Wat we natuurlijk niet wisten dat dit hoog in de bergen lag, dus daar waar het weer nog meer onvoorspelbaar is. Goed 30km gereden is het zover, de zwarte wolk van weleer trekt zijn sluizen open, we rijden in regen, regen en nog is regen, 100km lang.

Aangekomen in Gäddele volgen we de borden naar een camping met stuga’s. Ongelooflijk mooi gelegen aan een meer boven in de Zweedse bergen, net op de grens met Noorwegen. De stuga’s zijn van mindere kwaliteit, doch we zijn doorweekt, nat tot op ons bloot lijf alé ik niet hé! (jullie weten het wel “Rukka”. 😊)

De Stuga met terug enkele appelsienen kistjes van bedden een badkamer van 2m² groot waar dan nog een kleding droger in staat van 2 meter hoog en een grondoppervlakte van 1m², dus veel badkamer is er niet.

Maar iedereen is tevreden en dat is het belangrijkste.

We loten wie er naar de winkel rijdt, ja pech dus iedereen in de zetel, op de stoel of in de douche, ondergetekende naar de winkel.

Ik denk ok, maar eten wat de pot schaft natuurlijk. Ik zorg voor lasagne, een stukje stokbrood en enkele pintjes.

We zien wel wat de avond ons brengt, we zitten terug op het geplande schema en hebben dus keuze wat we morgen gaan doen.

Nu snaveltjes toe en tot morgen.

Fil